Λουλούδια του Σαββατόβραδου

Σάββατο βράδυ: ανοίγουνε στο δρόμο σα λουλούδια

οι απλές καρδιές, παθητικά ν' ανέβουνε τραγούδια

που για τη χαρά ή τον απαλό του έρωτα ψάλλουν πόνο,

ενώ για μένα η εβδομάδα ετελείωσε και μόνο.

Κ. Γ. Καρυωτάκης, Μικρά Άτιτλα

"Στη θάλασσα τη ρηχή και την ήμερη"

  Από παιδί, όταν επισκεπτόμουν κάποια πόλη, έβαζα τη φαντασία μου να βιώσει την καθημερινή ζωή εκεί. Έτσι, κατευθυνόμενος από το Μεσολόγγι προς την Τουρλίδα, "μετακόμισα" για λίγο στα ψαράδικα σπιτάκια που είναι χτισμένα πάνω στη λιμνοθάλασσα: 

 Τὰ πρῶτα μου χρόνια τ᾿ ἀξέχαστα τἄζησα  κοντὰ στ᾿ ἀκρογιάλι,

στὴ θάλασσα ἐκεῖ τὴ ρηχὴ καὶ τὴν ἥμερη, 

στὴ θάλασσα ἐκεῖ τὴν πλατιά, τὴ μεγάλη.

Καὶ κάθε φορὰ ποὺ μπροστά μου ἡ πρωτάνθιστη ζωούλα προβάλλει,
καὶ βλέπω τὰ ὀνείρατα κι ἀκούω τὰ μιλήματα
τῶν πρώτων μου χρόνων κοντὰ στὸ ἀκρογιάλι,

στενάζεις καρδιά μου τὸ ἴδιο ἀναστέναγμα:  Νὰ ζοῦσα καὶ πάλι
στὴ θάλασσα ἐκεῖ τὴ ρηχὴ καὶ τὴν ἥμερη,
στὴ θάλασσα ἐκεῖ τὴν πλατιά, τὴ μεγάλη.

Μιὰ μένα εἶναι ἡ μοίρα μου, μιὰ μένα εἶν᾿ ἡ χάρη μου, δὲν γνώρισα κι ἄλλη: 
Μιὰ θάλασσα μέσα μου σὰ λίμνη γλυκόστρωτη
καὶ σὰν ὠκιανός ἀνοιχτὴ καὶ μεγάλη.

Καὶ νά! μέσ᾿ στὸν ὕπνο μου τὴν ἔφερε τ᾿ ὄνειρο κοντά μου καὶ πάλι
τὴ θάλασσα ἐκεῖ τὴ ρηχὴ καὶ τὴν ἥμερη, 
τὴ θάλασσα ἐκεῖ τὴν πλατιά, τὴ μεγάλη...

«Μια πίκρα» - Κωστής Παλαμάς 

(από τη συλλογή Καημοί της λιμνοθάλασσας, 1912)

Το αρχοντόσπιτο

    Κάποτε ήταν αρχοντόσπιτο! Γνώρισε ευτυχισμένες μέρες με τους νοικοκυραίους του! Τώρα πια, εκείνοι χάθηκαν κι αυτό ερήμωσε. Η σκεπή έπεσε, η  αυλή και τα σκαλοπάτια του χορτάριασαν. Ακόμα και στα σωθικά του, στα δωμάτια που κάποτε έσφυζαν από ζωή, φύτρωσε ένα ολόκληρο δέντρο. Κι αφήνοντας τις σκέψεις του να πετάξουν με τα σύννεφα, προσπάθησε να μου εξηγήσει τη βαθιά μελαγχολία του.         

Καμώματα της νύχτας...

    Το βράδυ έχει απλωθεί στη λίμνη της Καστοριάς και πάνω στα ήρεμα νερά της καθρεφτίζονται τα φώτα της πόλης. Και μες στο λιγοστό φως, ένας κύκνος μαγεύεται από τα χρώματα των προβολέων των γύρω καταστημάτων κι αποφασίζει να ..αλλάξει για λίγο χρωματικές-ενδυματολογικές συνήθειες!  

   Καμώματα της νύχτας... Κι όταν ξημερώσει, όλα θα χάσουν το μαγικό προσωπείο που τους δάνεισε το σκότος και θα υποκύψουν πάλι στην πεζή εικόνα του ημερήσιου φωτός...

Les Parapluies...

    Έχοντας μόλις (ξανα)δεί τις Ομπρέλες του Χερβούργου (το θρυλικό φιλμ του Jacques Demy Les Parapluies de Cherbourg –1963- με τους Catherine Deneuve και Nino Castelnuovο να απογειώνουν με τις ερμηνείες τους τη μαγική μουσική του Michel Legrand), αφήνω τη σκέψη μου στα χρώματα του ηλιοβασιλέματος, με φόντο τις ομπρέλες της παραλίας στην περιοχή Αμμουδιά Πρέβεζας ..

Φιλοσοφώντας...

  - Να σου πω κάτι ρε φίλε; 

 -  Για πες...

 - Ίσως είναι το τοπίο, που με επηρεάζει, ίσως είναι η ηρεμία αυτής της στιγμής... Πάντως νιώθω την ανάγκη να αφήσω το μυαλό μου ελεύθερο, να σκεφτώ, να φιλοσοφήσω...

 - Να φιλοσοφήσεις; Και μπορώ να μάθω, παρακαλώ, τι σκέφτεσαι;   

 - Να, ρε παιδί μου... Εμείς σ' όλη μας τη ζωή πετάμε. Γιατί;... Και μετά σκέφτομαι: "Τι είναι η ζωή;" 

   - Ε; 

 - Λέω: Ξέρεις τι είναι η ζωή;... Μην το ψάχνεις. Μια "Άβυσσος", αυτό είναι η ζωή!

- Αυτό πάλι, πώς σου ήρθε; 

 - Δεν ξέρω ρε φίλε! Ήταν κάτι αυθόρμητο.. Μπορεί, όμως, και να έχω διαβάσει κάπου, κάτι σχετικό...       

Τρεις κορυφές πάνω από τη λίμνη των τριών ποταμών

 Πρωινό στη «Γέφυρα της Τατάρνας», που συνδέει τους νομούς Eυρυτανίας και Aιτωλοακαρνανίας. Η θέα της λίμνης των Κρεμαστών στον «Τριπόταμο» -στη συμβολή των ποταμών Αγραφιώτη, Αχελώου και Μέγδοβα- είναι μαγευτική! Τρεις κορυφές από τον ορεινό όγκο των Αγράφων, παρατεταγμένες κατά "βάθος πεδίου", καταλήγουν γλυκά να ξεδιψάσουν στη λίμνη, υποκλινόμενες στη χρωματική πανδαισία του εωθινού...

 Ξυπνάτε, φίλοι, τ’ αστέρια σβήνουν, γλυκιά αυγούλα  μας χαιρετά,

και μυρωμένο φυσά τ’ αγέρι και το πουλάκι πρωτοπετά...

Eμπρός! Τρεχάτε στις ράχες πάνω, στα δάση μέσα, στις ρεματιές...
χοροπηδάτε σαν τα ελάφια και ξαπλωθείτε μέσ’ στις μυρτιές...

κι αδελφωμένοι όλοι αντάμα, ένας στου άλλου την αγκαλιά,
γλυκά αρχίστε να τραγουδάτε στης ερημίας τη σιγαλιά...

E! σεις που είστε όλοι γεμάτοι από ασήμι, από χρυσό,
που συλλογιέστε πώς μια πεντάρα φέρνει για τόκο λεπτό μισό,

που δεν πονείτε, δεν αγαπάτε στον κόσμο άλλο, ή τον παρά,
εδώ ελάτε να ιδείτε πού είναι η ευτυχία και η χαρά!

«Εωθινόν» - Δημήτριος Γρ. Kαμπούρογλους